Subhana´Allah. Elk jaar als school weer begint, begin ik weer met teveel nadenken. Hoe ik het dit jaar zal doen. Of ik nog slim genoeg ben. En nu zijn we naar een nieuwe school. Ik weet niet. Ik voel me helemaal niet in me element daar. Altijd ben ik bang. Altijd. Je ziet het niet aan me. Maar ik ben vreselijk bang.  Ik heb geen rustgevoel. Het is een erg naar gevoel. Ik heb het gevoel dat er steeds naar me gekeken wordt. Dat ik steeds beoordeeld wordt. Op mijn kleding, mijn gelaatstrekken.

En dan besef je. Dat je een wisselvallige moslim bent. Een moslim die denkt dar ze goed bezig is. Maar totaal verkeerd bezig. Je bent er niet als je een abaya en hoofddoek draagt. Het is natuurlijk mooi en aardig dat jij je bedekt, maar wat doe je er naast. Lees je de Qur´aan? Lees je islam gerelateerde boeken? Leer je Ahadiths uit je hoofd? Waar ben je mee bezig op het internet? Gedenk je Allaah op elk moment? Ben je goed voor je broer en zus? Ben je goed voor je ouders? 

Qatar 2012

Insha'Allah ben ik deze zomervakantie in Qatar. Met een tante en nichtje. We verblijven bij de zus van mijn tante. Ik ben er vier weken. Drie weken van Ramadhan en nog een week.

Dit is de eerste keer dat ik naar een islamitisch land ga. Ik kan niet wachten om elke dag Taraweeh in de moskee te bidden. De athan te horen van elk gebed.

Insha'Allah!

''Subhana'Allah'' is all I can say

Het is weer eens tijden geleden dat ik hier een bericht heb geplaatst (alsof iemand dit leest).

Nog twee weken, dan is mijn eerste jaar op het MBO afgelopen. Ik weet nog hoe ik me voelde vorig jaar rond deze tijd. Ik was moedeloos, hopeloos en gebroken. Ik was geslaagd van het VMBO-T. En ik wou twee jaar HAVO doen. Maar ik wou de richting op van scheikunde en biologie. Enfin, alles was gebeurd zoals ik het totaal niet had verwacht. Ik moest me aanmelden voor een MBO-opleiding. Uiteindelijk na het twijfelen tussen laboratorium en apotheek, heb ik toch gekozen voor de apotheek.

Toen heb ik vaak getwijfeld aan me geloof. Of ik dat allemaal wel verdiende. Waarom is dit met mij gebeurd? Ben ik dan zo een slechte persoon? Maar nu besef ik dat al die moeilijkheden in mijn voordeel waren. Ik ben er sterker door geworden. Ik ben er harder dor gaan werken. En bekijk mijn leven meer kritischer. Dit gaat verder dan school. Dit was... Dit is het leven.

En Alhamdullilah. Nu, ik voel me goed. Mijn cijfers zijn hoog. Stage heb ik goed afgerond. De klas waar ik in zit, is leuk.

Dus.

Het is toch wel een beetje goed gekomen.

Ik ben dit schooljaar veranderd als persoon, als dochter, als zus, als student, als burger en het belangrijkste als moslim. Ik ben ruimer gaan denken. Ik ben meer bewuster.

Subhana'Allah. Dit schooljaar ben ik begonnen met het dragen van de 'Abaya. Naar school, naar de bieb, naar de winkel. Overal. Alhamdulilah. Dat Allah mijn hart heeft verlicht.

Ik heb veel gepraat met Allah, hem veel aanbeden. Toen dan. Maar het stomme van mezelf is dat ik Allah alleen herinner wanneer het niet goed met me gaat. En dat moet stoppen.

Insha'Allah Ghair.

Mijn probleem is dat ik een persoonlijke uitlaatklep nodig heb. Iemand waar ik lekker kan tegen zeuren. Of iemand bij wie je op elke fucking moment bij terecht kunt. Ik zou graag meer intellectuele gesprekken met iemand willen hebben. Iemand waarbij je niet de hele tijd over onzin hoeft te praten. Dat we samen islamlessen nemen. Dat we bij elkaar of bezoek gaan. Of ipv samen kleren kopen, lekker naar boekenwinkels gaan en ons wanen in de dingen die er echt toedoen.

Als ik het nu zo bekijk. Vriendinnen heb ik wel gehad. Maar die echte die bij je blijven tot het ''bittere eind''. Nee. Die ben ik nog niet tegen gekomen. Of is het gewoon dat ik teveel wil. Meisjes van mijn leeftijd of tenminste de meisjes waarbij ik op school zit, zitten niet op het zelfde denkniveau als van mij. Nik arrogantst. Het is gewoon zo. De profeet SAW heeft toch ook gezegd; ''Het is beter om eenzaam te zijn dan slechte gezelschap te hebben''. 

Ik kan wel al me gevoelens bloggen, Maar misschien moet ik zelf stappen ondernemen. Zelf het initiatief nemen. Nou, tijd zal het leren.

Sarah

There is nothing more I love more than having conversations with my mother about the things that matter. Islam, life, the world. Expecially Islam. We can talk hours. Forgetting about time. It is truly amazing. I can tell how I think about it. Ask her questions. She makes love my religion more. How my mother talks about Islam. Subhana'Allah, she glows when she is talking about Islam.

I am really blessed for having this kind of mother.

But the thing is that I miss having this kinda convo's with people of my age. Don't get me wrong, I love my mom. Okay, let me say this different. I never really talked about the deep stuff with friends. My friends are more of the jokers. Expecially when I started this new school. The only I felt like I was on level with and could learn from each other are the ones I went to school with last year. I lost contact with them. But that is a whole other story. However, where do I find people I can level with? Have deep conversations with and can joke around each other at the same time?

Time will tell, Insha'Allah.

A while ago in class, the teacher asked us to tell the class one by one how you feel. When it was my turn, I didn't know what to answer. I didn't just want it to say I was tired or something, because I wasn't.

But what I find disturbing is that I don't know how I feel. It really made me think. I sure can say, I am happy, sad or confused. But there are more feelings.

day 3 of winterbreak

I haven't done much. Maybe tomorrow. There simply nothing much to do. Oh, I have been planning 2 days to clean my room. I don't have time. I am too busy doing nothing.