Mijn probleem is dat ik een persoonlijke uitlaatklep nodig heb. Iemand waar ik lekker kan tegen zeuren. Of iemand bij wie je op elke fucking moment bij terecht kunt. Ik zou graag meer intellectuele gesprekken met iemand willen hebben. Iemand waarbij je niet de hele tijd over onzin hoeft te praten. Dat we samen islamlessen nemen. Dat we bij elkaar of bezoek gaan. Of ipv samen kleren kopen, lekker naar boekenwinkels gaan en ons wanen in de dingen die er echt toedoen.

Als ik het nu zo bekijk. Vriendinnen heb ik wel gehad. Maar die echte die bij je blijven tot het ''bittere eind''. Nee. Die ben ik nog niet tegen gekomen. Of is het gewoon dat ik teveel wil. Meisjes van mijn leeftijd of tenminste de meisjes waarbij ik op school zit, zitten niet op het zelfde denkniveau als van mij. Nik arrogantst. Het is gewoon zo. De profeet SAW heeft toch ook gezegd; ''Het is beter om eenzaam te zijn dan slechte gezelschap te hebben''. 

Ik kan wel al me gevoelens bloggen, Maar misschien moet ik zelf stappen ondernemen. Zelf het initiatief nemen. Nou, tijd zal het leren.

Sarah