Mijn probleem is dat ik een persoonlijke uitlaatklep nodig heb. Iemand waar ik lekker kan tegen zeuren. Of iemand bij wie je op elke fucking moment bij terecht kunt. Ik zou graag meer intellectuele gesprekken met iemand willen hebben. Iemand waarbij je niet de hele tijd over onzin hoeft te praten. Dat we samen islamlessen nemen. Dat we bij elkaar of bezoek gaan. Of ipv samen kleren kopen, lekker naar boekenwinkels gaan en ons wanen in de dingen die er echt toedoen.

Als ik het nu zo bekijk. Vriendinnen heb ik wel gehad. Maar die echte die bij je blijven tot het ''bittere eind''. Nee. Die ben ik nog niet tegen gekomen. Of is het gewoon dat ik teveel wil. Meisjes van mijn leeftijd of tenminste de meisjes waarbij ik op school zit, zitten niet op het zelfde denkniveau als van mij. Nik arrogantst. Het is gewoon zo. De profeet SAW heeft toch ook gezegd; ''Het is beter om eenzaam te zijn dan slechte gezelschap te hebben''. 

Ik kan wel al me gevoelens bloggen, Maar misschien moet ik zelf stappen ondernemen. Zelf het initiatief nemen. Nou, tijd zal het leren.

Sarah

There is nothing more I love more than having conversations with my mother about the things that matter. Islam, life, the world. Expecially Islam. We can talk hours. Forgetting about time. It is truly amazing. I can tell how I think about it. Ask her questions. She makes love my religion more. How my mother talks about Islam. Subhana'Allah, she glows when she is talking about Islam.

I am really blessed for having this kind of mother.

But the thing is that I miss having this kinda convo's with people of my age. Don't get me wrong, I love my mom. Okay, let me say this different. I never really talked about the deep stuff with friends. My friends are more of the jokers. Expecially when I started this new school. The only I felt like I was on level with and could learn from each other are the ones I went to school with last year. I lost contact with them. But that is a whole other story. However, where do I find people I can level with? Have deep conversations with and can joke around each other at the same time?

Time will tell, Insha'Allah.

A while ago in class, the teacher asked us to tell the class one by one how you feel. When it was my turn, I didn't know what to answer. I didn't just want it to say I was tired or something, because I wasn't.

But what I find disturbing is that I don't know how I feel. It really made me think. I sure can say, I am happy, sad or confused. But there are more feelings.