Gewoon één van die dagen dat ik me inspirateloos voel. Op dit moment heb ik een barstende hoofdpijn. Ik heb al 2 paracetamollen genomen. Weinig nut.

Het was mentaal en fysiek best een zware dag. Leven is echt moeilijk. Maar dan echt. En dan denk ik ''waarom ik?''. Zulke vragen mag ik mezelf niet stellen. Zulke vragen maken mij zwak. Ze maken me kwetsbaar. Boeken kunnen me alleen op zulke momenten troosten. Mij comfort bieden. Alleen hun. Boeken zijn prachtige dingen. Ze doen je vergeten van de realiteit. Nee. Ze geven je een andere kijk op de realiteit. Het zelfde geldt trouwens ook voor schrijven. Schrijven. Een prachtige manier om je uiten.

Er zijn zoveel prachtige dingen om mij heen. Dingen die door onze Allah zijn gecreëerd. Waarom doe ik dan alsof ik moederziel alleen op deze wereld ben? Waarom doe ik dan zo moeilijk? Ik heb mijn volmaakte geloof, Islam. Waar heb ik dan niet altijd rust in mijn hart? Is het omdat ik het niet wil? Is het omdat ik het niet kan?  Onderlinge gevechten met mezelf. Soms denk ik dat ik het niet aan kan. Dat ik er op een moment mee zal kappen.

Niemand kent mij goed. De ware ik.